“Hayatımızı kurtarmayı başardık, köyde bombalama yoğunlaştı ve ne yapacağımızı bilmiyorduk, çocuklarımızdan başka bir şey düşünmedik, Arsal’a ulaşana kadar çok acı çektik, bizden önce gelen aileler vardı. Bizden önce gelenlerin şartlarının ne kadar zor olduğunu gördük, ama başka seçeneğimiz yoktu. En azından hayatlarımızı ve çocuklarımızı kurtarmıştık.” Bayan Sanaa, saldırının yoğunlaşmasından sonra göçü ve ailesinin kasabadan ayrılmasından bahsetti; “Yemeğimiz bile yoktu, ancak kampı ziyaret eden bazı yardım kuruluşlarından destek aldık ve kış geldiğinde hayatımızın en zor günlerine tanık olduk. Çocuklarımızın bu acıyı yaşadığını görmek çok acı vericiydi. Kamptaki mültecilere bakan kurumlardan aldığımız yardım bizi biraz rahatlattı. Hayat Yolu Derneği bize yiyecek yardımı sağladı, böylece artık yiyecek konusunda endişelenmiyoruz, ama yine de başka endişelerimiz vardı.” Bayan Sanaa Yazan ve Rami adlı iki çocuğuna atıfta bulunmaya devam ediyor, “Yazan altı yaşında ve Rami üç yaşındaydı. Soğuk günler sık ​​sık onlara zor anlar yaşattı ve soğuk nedeniyle, yeterli kıyafetleri olmadığı için günlerce yataktan ayrılmadılar”. Arsal’da kış mevsimi çok serttir, çünkü sıcaklıklar çoğu gün sıfıra düşer ve kampta kar yağar. “En korkunç durumlarımızdayken Hayat Yolu’ndan kıyafetler, yataklar ve battaniyeler içeren kış yardımı aldık, daha sonra sıcak hissedebildik. Çok şükür bu koşullar değişti.”